علت ایجاد زخم ناخن دیابتی چیست؟

آنچه در این مقاله می خوانید

علل و عوامل خطر زخم ناخن دیابتی

چندین عامل خطر می تواند احتمال ابتلا به زخم دیابتی ناخن را افزایش دهد.

• ♦ بیماری عروق محیطی: این وضعیت جریان خون را در اندام‌ها کاهش می‌دهد و بهبود زخم‌ها را سخت‌تر می‌کند.
• ♦ بدشکلی پا: ناهنجاری‌های ساختاری، مانند انگشت چکشی(یک حالت غیرطبیعی در انگشتان پا است که به دلیل اختلال در قوس طبیعی انگشتان پا ایجاد می‌شود. در این حالت، بخش میانی انگشتان (معمولا انگشت دوم و سوم) به طرف بالا خم می‌شود، در حالی که قسمت انتهایی انگشت به طرف زمین یا پایین خم می‌شود. این حالت باعث می‌شود که انگشت به شکل یک چکش شبیه شود)، می‌تواند مناطقی با افزایش فشار و اصطکاک ایجاد کند و منجر به افزایش احتمال ابتلا به زخم ناخن دیابتی شود.
• ♦ سیگار کشیدن: سیگار کشیدن عروق خونی را باریک می‌کند و گردش خون را مختل کرده و خطر عوارض را تشدید می‌کند.
• ♦ بهداشت نامناسب پا: بی توجهی به مراقبت صحیح از پا، مانند کوتاه نکردن ناخن‌ها یا پوشیدن کفش‌های نامناسب، می‌تواند به ایجاد زخم ناخن کمک کند.

خطرات پنهان زخم دیابتی ناخن

علائم و نشانه‌های زخم ناخن دیابتی

• ♦ تغییرات در پوست اطراف ناخن: اگر دور ناخن‌ها قرمزی، تورم یا تغییرات رنگ مشاهده کنید، ممکن است نشانه زخم دیابتی انگشت پا باشد.
• ♦ خروج مایعات یا ترشحات از زخم: وجود ترشحات از زخم ممکن است نشانه عفونت باشد و نیاز به بررسی دقیق داشته باشد.
• ♦ بوی ناپسند: حس بوی نامطبوع از زخم ناخن نیز ممکن است به وجود عفونت اشاره داشته باشد.
• ♦ درد یا حساسیت: درد، سوزش یا حساسیت در منطقه زخم نشانه مشکلاتی می‌باشد.
• ♦ تغییر در شکل و رنگ ناخن: تغییرات در شکل یا رنگ ناخن‌ها نیز نشانه احتمالی زخم دیابتی ناخن می‌باشد.
• ♦ فرورفتگی ناخن‌ها: ناخن‌هایی که به داخل پوست فرورفته‌‌اند، منجر به زخم دیابتی در انگشت پا می‌شوند و نیاز به رسیدگی دارند.

پیشگیری و مراقبت از زخم ناخن دیابتی

• ♦ کنترل قند خون: حفظ سطح قند خون در محدوده‌های هدف توصیه شده توسط متخصصان بهداشتی، می‌تواند به جلوگیری از آسیب عصبی و بهبود بهتر زخم کمک کند.
• ♦ رعایت بهداشت پا: پاهای خود را روزانه با صابون ملایم و آب گرم شسته و کاملا خشک کنید. با استفاده از یک مرطوب کننده ملایم از میزان رطوبت پوست پای خود اطمینان حاصل فرمایید و از تجمع رطوبت بیش از حد در نواحی بین انگشتان پا خودداری کنید.
• ♦ مراقبت از ناخن‌ها: ناخن‌ها را به دقت و بطور منظور کوتاه کنید و از گرد کردن گوشه‌های آن پرهیز کنید؛ زیرا این کار ممکن است خطر رشد ناخن‌ها را افزایش دهد. 
• ♦ انتخاب کفش‌های راحت: از کفش‌هایی استفاده کنید که مناسب و راحت باشند و حمایت کافی برای پاها را فراهم کنند. از کفش‌های بسیار تنگ یا نوک تیز خودداری کنید؛ زیرا این موارد ممکن است نقاط فشار ایجاد کرده و خطر زخم دیابتی در انگشت پا  را افزایش دهند.
• ♦ پابرهنه راه نروید: همیشه کفش و جوراب بپوشید تا از پاهای خود محافظت کنید، حتی زمانی که داخل خانه هستید. راه رفتن با پای برهنه خطر آسیب دیدگی و عفونت را افزایش می‌دهد.
• ♦ از جوراب‌های ضد رطوبت استفاده کنید: انتخاب جوراب‌هایی که تراکم رطوبت را کاهش می‌دهند و از تعریق بیش از حد، که ممکن است منجر به عفونت‌های قارچی شود، جلوگیری می‌کنند، مفید است.
• ♦ تمرین‌های ورزشی: تمرین‌های ورزشی منظم می‌توانند به بهبود جریان خون در پاها کمک کنند. انتخاب فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا یا تمرینات کاردیو ورزشی می‌تواند بهترین نتیجه را در پیشگیری از زخم ناخن دیابتی به همراه داشته باشد.
• ♦ کنترل فشار خون: حفظ فشار خون به محدوده‌های نرمال می‌تواند به جلوگیری از مشکلات عروقی کمک کند و در نتیجه به بهبود سلامت پوست و ناخن‌ها کمک نماید.
• ♦ بررسی منظم پاها: روزانه وقتی را برای معاینه پاها به صورت کامل اختصاص دهید و به هرگونه نشانه‌ای از قرمزی، تورم یا بریدگی توجه کنید.اگر متوجه چیز غیرعادی شدید، برای مراقبت و درمان مناسب با پزشک مشورت کنید.در صورت مشکل در دیدن پایین پاها، از آینه استفاده کنید یا از دیگر افراد خانواده کمک بخواهید.

گزینه‌های درمانی برای زخم ناخن دیابتی

• ♦ مراقبت و تمیز کردن زخم: در ابتدا، زخم باید با دقت تمیز شود. با بهره گیری از محلول‌های ضد عفونی کننده ملایم می‌توان به پیشگیری از عفونت کمک کرد. زخم باید با آب و صابون نرم شسته شده و سپس خشک و تمیز شود.
• ♦ بانداژ کردن: پس از تمیز کردن زخم، می‌توان از باندها و بسترهای ویژه استفاده کرد تا زخم را پوشش دهند. این باندها به پوست فشار کمتری وارد می‌کنند و در بهبود زخم کمک می‌کنند. تعویض منظم باندها به همراه تمیز کردن زخم، کمک به حفظ پوست و جلوگیری از عفونت می‌کند.
• ♦ استفاده از مواد ضد عفونی کننده: پزشک ممکن است دستوراتی برای استفاده از محلول‌ها یا کرم‌های ضد عفونی کننده معرفی کند تا پیشگیری از عفونت زخم انجام شود.
• ♦ آنتی بیوتیک‌ها: تجویز آنتی بیوتیک برای درمان یا پیشگیری از عفونت.
• ♦ مراقبت از تغذیه: تغذیه مناسب و مواد غذایی غنی به ویژه پروتئین و ویتامین‌ها، به عملکرد بهتر سلول‌های پوست و تجدید سلول‌های دیابتی کمک می‌کند.
• ♦ تراپی با پروتئین‌های رشد: برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که تراپی با پروتئین‌های رشد می‌تواند به بهبود زخم‌ها از جمله زخم ناخن انگشت پا کمک کند. این مواد ممکن است به تجدید سلول‌ها و بهبود فرآیند ترمیم کمک کنند.
• ♦ دبریدمان (Debridement): به معنای برداشتن بافت مرده یا آلوده از سطح زخم است. این روش در درمان زخم دیابتی ناخن به کار می‌رود تا بافت‌های نازک یا مرده از سطح زخم حذف شده و فرآیند بهبود زخم تسریع یابد. این کار توسط پزشک یا متخصص پوست انجام می‌شود و به جلوگیری از تشدید زخم و بهبود زودتر کمک می‌کند.
• ♦ استفاده از تکنولوژی‌های پزشکی: از تکنیک‌های مانند درمان با لیزر یا تراپی‌های فیزیکی مانند الکتروتراپی، سونوفورز و غیره می‌توان در بهبود زخم‌های دیابتی استفاده کرد.

اکسیژن درمانی برای زخم ناخن دیابتی، چگونه می‌تواند به تسریع بهبود کمک کند؟

اکسیژن درمانی چیست؟

چگونه اکسیژن درمانی کار می‌کند؟

مزایای اکسیژن درمانی برای زخم ناخن دیابتی:

•  کاهش فشار بر روی زخم و تحمل وزن بر روی نواحی آسیب‌ دیده.
• بهبود عملکرد سلول‌های ترمیمی و رشد بافت‌های سالم.
•  کاهش التهاب و افزایش بهبود سریع‌تر زخم.

• اکسیژن درمانی تحت نظر پزشکان و متخصصان انجام می‌شود.
•  تاثیرات این روش بسته به وضعیت هر بیمار ممکن است متفاوت باشد.
• ممکن است به افرادی که به اکسیژن حساسیت دارند توصیه نشود.

اهمیت معاینه منظم پا برای بیماران دیابتی

تاثیر گلوکز خون در بهبود زخم دیابتی انگشت پا

•  کاهش سرعت التیام: گلوکز بالا در خون می‌تواند سرعت بهبود زخم‌ها را کاهش دهد. قند خون بالا می‌تواند باعث کاهش جریان خون به ناحیه زخم شود که باعث تاخیر در تأمین مواد غذایی و اکسیژن برای بافت‌های آسیب‌دیده می‌شود.
•  ضعف سیستم ایمنی: قند خون بالا می‌تواند سیستم ایمنی را ضعیف کند و عفونت‌های زخم را تسهیل کند. این موضوع می‌تواند منجر به تشدید عفونت زخم‌ها شود و فرآیند بهبودی را کند کند.
•  ایجاد زخم‌های مزمن: قند خون بالا می‌تواند باعث افزایش خطر ایجاد زخم‌های مزمن شود. زخم‌های مزمن با تاخیر در بهبود و افزایش خطر عفونت همراه می‌شوند.
•  عدم تشخیص زودهنگام زخم‌ها: به دلیل کاهش حس درافراد مبتلا به دیابت، زخم‌ها به‌راحتی تشخیص داده نمی‌شوند. این مسئله می‌تواند منجر به تشکیل زخم ناخن دیابتی و زخم‌های عمیق‌تر و جدی‌تر شود.
• تأثیرات بر ساختار بافت‌ها: گلوکز بالا می‌تواند به ساختار بافت‌ها آسیب برساند و فرایند ترمیم بافت را مختل کند.

سخن پایانی